Sinds het baanbrekende werk van Nijinski zijn er al ettelijke versies van Faun gecreëerd. Deze Faun had een zeer specifiek uitgangspunt: danser James O’Hara. Voor Sidi Larbi Cherkaoui is hij de belichaming van de dualiteit in de mens en geeft hij gestalte aan de confrontatie tussen de menselijke en dierlijke aspecten die eigen zijn aan de menselijke natuur.

In dit korte duet herwerkt Cherkaoui Stéphane Mallarmé’s verhaal van een seksueel ontwaken. Het is een relaas over mannelijke en vrouwelijke energieën die elkaar ontdekken en aanwakkeren, die versmelten tot ze unisono lijken te weerklinken. Hierbij focust Cherkaoui hoofdzakelijk op het animale karakter van deze twee lichamen en op de bevrijdende organische kracht die hen verbindt met het heelal waaruit ze zijn ontsproten.

De persoonlijkheden en aparte bewegingstaal van dansers Daisy Phillips en James O’Hara hebben sterk bijgedragen tot deze Faun. Zij belichamen voor Cherkaoui een nieuwe generatie dansers: klassiek geschoolde, technisch sterke balletdansers, maar met de expressie en het aanpassingsvermogen uit de hedendaags dans. Zowel James als Daisy beheersen beide disciplines op een zeer persoonlijke manier, hij met zijn buitengewone lenigheid en zij met haar betoverende expressie.

Met muziek van Nitin Sawhney en kostuums van Hussein Chalayan lijkt Faun zich aan een lange traditie te onttrekken. Het ontwikkelt zich tot een modern en gelaagd geheel met een eigen beeldspraak. Zo zou in Sidi Larbi Cherkaoui’s mythologie een nimf net zo goed verbeeld kunnen worden als vuurvliegje in de schemering.