49-Jae is gebaseerd op een idee ontwikkeld met en voor de Koreaanse danser Namjin Kim. Volgens het Koreaanse Mahayana boeddhisme waart een ziel, nadat het lichaam is gestorven, 49 dagen rond, vooraleer naar het volgende leven over te gaan. Namjin Kim verbeeldt de verschillende fases die je doorloopt gedurende deze 7 weken van Joong-eum-Shin. Gaande van een toestand van gelukzaligheid tot ongeloof, spijt, boosheid en uiteindelijk aanvaarding om vervolgens naar het leven te kunnen terugkeren of over te gaan naar de volgende fase.

Omgeven door papieren schermen die de wereld van de doden scheidt van die van de levenden, draait en wentelt Namjin Kim zich in vormen en gevoelens, in een poging om greep te krijgen op een lichaam dat tot stof is teruggekeerd. Aan het einde wordt hij een schaduw, die een droevig afscheidslied zingt, dat langzaam echoot in de stem van de getalenteerde Koreaanse muzikant en componist Woojae Park.

BOZAR (Brussel) en de Belgische regering gaven tijdens het seizoen van bilaterale culturele uitwisseling met Korea, de opdracht aan vier Belgische choreografen om solo's te maken voor vier Koreaanse dansers. 49-Jae was Sidi Larbi Cherkaoui’s bijdrage aan dit evenement. De andere choreografen waren Thomas Hauert, Arco Renz en Michèle Anne de Mey.