Het Grand Theâtre de Genève nodigde Sidi Larbi Cherkaoui uit om een stuk te creëren voor zijn balletgezelschap. Loin werd een kruispunt waar veel verschillen elkaar kruisen en afstanden vervagen. Die Rozenkranzsonaten, de 17de-eeuwse muziek van Heinrich Ignaz Franz Biber, interageerde met de hedendaagse bewegingen ontwikkeld door Cherkaoui en assistent-choreograaf Nicolas Vladyslav. Het decor van Wim Van de Cappelle, een enorme Moorse muur omgeven door zwevende gordijnen, ging een confrontatie aan met de Japans geïnspireerde kostuums van Isabelle Lhoas. Toch integreerden al die elementen tot één esthetiek.

Loin heeft het over afstand. Als men van Zwitserland naar China wil, moet men zo veel andere culturen door om er daadwerkelijk te geraken. De cultuurschok van het reizen in China, de dwaze verhalen van vervreemding, walging en kakkerlakken contrasteren met de verfijnde bewegingen van Yanni Yin, de Chinese danseres van het balletgezelschap. Ze is de enige die kan getuigen over de verborgen schoonheden van haar vaderland en cultuur en drukt deze schoonheid uit in een taal die we niet begrijpen. Op het einde van de voorstelling stapelt danser Manuel Vignoulle de lichamen van alle dansers op en creëert zo een menselijke sculptuur in de vorm van een wereldbol. Hij neemt plaats bovenop hen om verder te kunnen kijken dan de horizon, in de richting van de toekomst.