Nadat hij in 1999 de wereld van Brel had verkend met Anonymous Society, waren de woorden van een ander icoon uit de 20^ste eeuw, Edith Piaf, een volgende logische stap in het oeuvre van Sidi Larbi Cherkaoui. Non, je ne regrette rien (Ik heb geen spijt) is de hoeksteen van de eerste volwaardige voorstelling van Cherkaoui voor Les Ballets C. de la B. Samen met muzikaal leider en cellist Roel Dieltiens, creëert Cherkaoui een wereld die achteraf kan worden beschouwd als de basis van zijn choreografisch universum. De voorstelling speelt zich af in een hybride ruimte. Die ziet eruit als een moskee, waarin de cellist de plaats innam van de imam. De vloer, bekleed met tapijten, is evenzeer een plaats van gebed als van dans. Een muur op de achtergrond houdt iedereen gegijzeld en draagt een inscriptie in Arabische kalligrafie die kan worden gelezen als ‘wat verboden is, is het meest verleidelijk’ of' wat verleidelijk is, trekt het verbodene aan'... De zes performers, drie bebaarde jonge mannen en drie vrouwen (de 58 jaar oude balletdanseres en docente Marie-Louise Wilderijkx, de 40-jarige zangeres / danseres Angelique Willkie en het 14-jarige talent Laura Neyskens) interageren op verschillende manieren op de hedendaagse muziek van Gubaidulina, Kodaly, Ligeti,... uitgevoerd door Roel Dieltiens op cello. De beelden zijn verschillend en tegenstrijdig, maar komen samen in Rien de Rien: Willkie’s verhalen over een vegetarische strijd in een ver Afrikaans dorp; een Italiaans populair religieus lied dat door de Kerk wordt afgewezen, maar harmoniseert in de lichamen van twee mannelijke dansers die Shiva uitbeelden in een moskee; een rokende elegante diva die een tango danst zonder haar veel jongere partner aan te raken... De intieme en ingetogen voorstelling tourde twee jaar door heel Europa. Rien de Rien won de Speciale Prijs op het BITEF Festival in Belgrado en Cherkaoui werd bekroond met de Promising Choreographer Award op de Nijinski Awards in Monte Carlo in 2002.